Όταν έδινα εξετάσεις στην Ιατρική σχολή Αθηνών (τότε διαγωνιζόμασταν σε κάθε σχολή ξεχωριστά), ήταν ακόμα η χρυσή εποχή της Ελληνοκεντρικής παιδείας και το θέμα της έκθεσης ιδεών ήταν το ρητό του Ιπποκράτη «Ωφελέειν ει μη βλάπτειν».

Εκείνη τη στιγμή πίστεψα ότι με σφράγισε μία εντολή την οποία ακολουθώ έκτοτε σε όλη τη ζωή μου ως θεραπευτής ιατρός: Να θεραπεύω τον ασθενή μου και να τον ωφελώ χωρίς να χρησιμοποιήσω μεθόδους που θα μπορούσαν να τον βλάψουν.

Με την εξέλιξη της Ιατρικής Επιστήμης, μέσα από τις προσπάθειες κλινικών και εργαστηριακών επιστημόνων και την ανάπτυξη της τεχνολογίας, βλέπουμε καθημερινή εντυπωσιακή πρόοδο στην καταπολέμηση της ασθένειας και μάλιστα σε δερματοπάθειες που πριν λίγο χρόνο περιγράφαμε ως νόσους « αγνώστου αιτίας και αγνώστου πορείας ». Αυτό φέρνει στο νου μου μια ακόμα σοφή ρήση αυτή του Ηρακλείτου «Τα πάντα ρει». Ωστόσο μέσα στους ρέοντες αιώνες οι πραγματικές αξίες παραμένουν ακλόνητες και αμετακίνητες διότι απλώς ρέουν μαζί με το χρόνο.

Μια τέτοια αθάνατη αξία είναι η σχέση ιατρού – ασθενούς που πρέπει καταρχήν να είναι αληθινή και ανθρώπινη. Μέσα από μια τέτοια σχέση η επιστημονική πράξη και η παροχή Ιατρικής υπηρεσίας ανυψώνεται σε λειτούργημα και αυτό φέρνει στον ασθενή τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα και στον Ιατρό την ικανοποίηση ότι τήρησε τον όρκο του.